Zatarte granice, niezatarte wrażenia
 
– Nie ma już dźwięków wykluczonych z muzyki. Każdy słyszalny dźwięk stał się muzyczny – uważa dr Tomasz Misiak z Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Jego wykład otworzył seminarium naukowe „Perypetie dźwięku w kulturze i edukacji”, które 21 marca przygotowało Studenckie Koło Naukowe „Wizja” i Biblioteka PWSZ w Koninie.
 
To muzyczne tematycznie seminarium miało ukazać i ukazało jak twórcza wyobraźnia i ciągła potrzeba poszukiwań pozwalają przekraczać i poszerzać granice percepcji dźwięków, które uznajemy za muzykę. – Sztuka jest wrażliwa na tropienie granic i ich zacieranie. Kiedyś dźwięki muzyczne od niemuzycznych oddzielały sztywne granice – wyjaśnił filozof. Podlegały im dźwięki słyszalne i niesłyszalne. Dzięki postępowi technicznemu i rozwojowi technologii cyfrowych, zasoby dźwięków możliwych do wykorzystania w muzyce stały się nieograniczone. Jako przykład uczestnicy słuchali fragmentu projektu muzycznego Christiny Kubisch „Elektryczne spacery.
Dr Adam Nowaczyk,  także z UA w Poznaniu, skupił się na znaczeniu i potencjalności ciszy i pustki w doświadczaniu muzyki i malarstwa. – Pustka i pauza są afirmacją przestrzeni i można je wypełniać. Są istotnym elementem kształtowania formy, niezbędnym do spełniania się idei obrazu i utworu muzycznego – tłumaczył.

Z innej, bo edukacyjnej perspektywy, mówił na ten temat dr Paweł Trzos (PWSZ w Koninie i UKW w Bydgoszczy). Skoncentrował się przy tym na wczesnej edukacji dziecka. Powołał się na tezę E.E. Gordona głoszącego, że dźwięk jako taki nie jest jeszcze muzyką. Staje się nią dopiero dzięki audiacji, kiedy analogicznie jak w języku, przełożony zostanie w umyśle na określone znaczenie. – To ważny kontekst działań w nauczaniu i uczeniu się muzyki – skonstatował Paweł Trzos.

Mimo tradycyjnego wyższego wykształcenie muzycznego w Akademii Muzycznej w Krakowie, Paulina Owczarek, propagatorka muzyki swobodnie improwizowanej, przeciwstawiła się ograniczającemu, wg niej, podejściu do traktowania i uprawiania muzyki. Podkreślała, że należy się wyzwolić z gorsetu konwencji, który narzuca dotychczasowy zapis nutowy. – Należy dążyć do emancypacji środków do wyrażania muzyki w każdy możliwy sposób. Improwizacja to stała część życia, to adaptacja do rzeczywistości i tego samego chcę w muzyce – zaznaczyła.

Bartłomiej Krawiec, członek SKN „Wizja” wziął pod lupę Juliana Treasure’ra, propagatora „projektowania dla uszu”, który zachęca, by przestrzenie publiczne (restauracje, galerie) planowano nie tylko z myślą o oczach, ale też uszach.
Po nim o doświadczaniu muzyki w edukacji dziecka mówiły Dorota Gołdyn, Marta Konopacka, Joanna Walczak i Justyna Winkiel, studentki II roku pedagogiki, członkinie SKN „Wizja”.
– Każda tożsamość muzyczna, także moja, kształtuje się pod wpływem kontaktów z innymi  muzykami i ludźmi wyrażającymi się przez muzykę – podsumował pierwszą część seminarium Marcin Olejniczak, opiekun SKN „Wizja” i autor projektów intermedialnych, w tym muzycznych.

Seminarium o muzyce byłoby niepełne, gdyby zabrakło samej muzyki. Ponieważ temat dotyczył przekraczania granic, taka „przekraczająca” była także muzyka podczas koncertu w oświetlonej jedynie świecami „Galerii pod Biblioteką”. O uszy słuchaczy wygodnie usadowionych w fotelach lub na materacach, zadbał zespół Monopium (Marcin Olejniczak, Michał Majcher), z którym improwizowała na saksofonie Paulina Owczarek. Na zakończenie masaż dla uszu i duszy wykonał na misach, gongach i dzwonkach Andrzej Białas, muzyk i muzyczne terapeuta.
aria
 
Autorem zdjęć 1-8 jest Maciej Sypniewski